You are currently viewing Ξεχασμένη ηδονή

Ξεχασμένη ηδονή

Έπιασα το μολύβι,

Αυτό που τόσα χρόνια ήταν άπραγο,

Δεν είχα όμως ξύστρα,

Κι όμως, πρώτη φορά βλέπω καρδιά σε σχήμα ξύστρας

Ή ξύστρα σε σχήμα καρδιάς

Αλλά αυτή τη φορά δε μπορούσα να γράψω

Και ρωτούσα γιατί;

Γιατί ενώ έχω αυτό το μολύβι

Ενώ το κρατάω σφιχτά

Ξέρω να σχηματίζω γράμματα (από το παλιά η γνώση)

Δε μπορώ να γράψω; Τι πάει λάθος;

Δεν ήθελα όμως να γράψω,

Ξέρω όταν γράφεις κάτι γίνεται ανάμνηση

Γράφεις για να μείνει Αιώνιο στον χρόνο,

Τικ τακ, τικ τακ

Δε ξεχωρίζει αν είναι χτύπος,

Χτύπος καρδιάς ή ρολογιού

Και ξαφνικά το τικ τακ γίνεται παύση…

Και αρχίζει το μολύβι να ανθίζει

Γίνεται σιγά σιγά Νυχτολούλουδο

Ευωδιάζει

Μήπως τελικά δεν ήταν ποτέ μολύβι;

Αφήστε μια απάντηση