Έπιασα το μολύβι,
Αυτό που τόσα χρόνια ήταν άπραγο,
Δεν είχα όμως ξύστρα,
Κι όμως, πρώτη φορά βλέπω καρδιά σε σχήμα ξύστρας
Ή ξύστρα σε σχήμα καρδιάς
Αλλά αυτή τη φορά δε μπορούσα να γράψω
Και ρωτούσα γιατί;
Γιατί ενώ έχω αυτό το μολύβι
Ενώ το κρατάω σφιχτά
Ξέρω να σχηματίζω γράμματα (από το παλιά η γνώση)
Δε μπορώ να γράψω; Τι πάει λάθος;
Δεν ήθελα όμως να γράψω,
Ξέρω όταν γράφεις κάτι γίνεται ανάμνηση
Γράφεις για να μείνει Αιώνιο στον χρόνο,
Τικ τακ, τικ τακ
Δε ξεχωρίζει αν είναι χτύπος,
Χτύπος καρδιάς ή ρολογιού
Και ξαφνικά το τικ τακ γίνεται παύση…
Και αρχίζει το μολύβι να ανθίζει
Γίνεται σιγά σιγά Νυχτολούλουδο
Ευωδιάζει
Μήπως τελικά δεν ήταν ποτέ μολύβι;
