Γεννήθηκα ένα μεσημέρι του Αυγούστου.
Δεν παραπονέθηκα, δεν έκλαψα.
Απλά το αποδέχτηκα.
Μεγάλωσα–μου φαίνεται πολύ γρήγορα.
Έμαθα αρκετά, μα αγνοώ περισσότερα.
Νιώθω υπερβολικά και ψάχνω τον δρόμο μου γράφοντας.
Κάθε μέρα κάτι πεθαίνει: ένα συναίσθημα, μια ψευδαίσθηση, μια ιδέα…
Και κάθε μέρα κάτι ανασταίνεται: ένα άλλο συναίσθημα, μια προσδοκία, ένα ποίημα…
Είμαι εδώ και χαμογελώ όσο μπορώ.
Ονειρεύομαι ξύπνια.
Χάνομαι στις σελίδες βιβλίων και σε δύσ-τιχα.
Υπομένω.
Αναμένω.
Ταξιδεύω.
Ζω.
Θα φύγω–ίσως συντομότερα από όσο νομίζω.
Δεν θέλω να παραπονεθώ, δεν θέλω να κλάψω.
Μα όσο είμαι εδώ, θέλω να με χάνω και να με βρίσκω.
Σε δίστιχα. Άλλοτε με Υ, άλλοτε με Ι.
Τις σκέψεις της Νατάσας μπορείτε να τις διαβάσετε εδώ.