Είμαι η Έλενα και ζω σε μια μικρή πόλη κάπου στην Ελλάδα. Από μικρή θυμάμαι να κοιτώ και να παρατηρώ τους ανθρώπους και τη φύση σε ένα αέναο πήγαινε –έλα. Κι εγώ να μένω στάσιμη μα να μην βγάζω ρίζες. Έψαχνα πάντα να καλύψω ένα κενό κι έτσι από πολύ νωρίς, στράφηκα να βρω παρηγοριά στο λευκό χαρτί. Έπαιζα κρυφτό με τα συναισθήματά μου και έπλαθα στίχους για να κρυφτώ πίσω τους, ενώ παράλληλα το είναι μου φώναζε «δες με». Η ποίηση για μένα πια, είναι κάτι που έρχεται αβίαστα, κυρίως για να τη διαβάζω, όχι τόσο για να τη γράφω. Είναι απαιτητική ερωμένη η ποίηση. Θέλει ιδρώτα και δάκρυ για να βγει στο χαρτί κι όσοι γράφουν, ξέρουν ότι γράφοντας, αφήνουν ένα κομμάτι της ψυχής τους σε κάθε λέξη. Στοιχίζει. Στο τώρα, διανύοντας την 4η δεκαετία της ζωής μου, ακόμη πιάνω τον εαυτό μου να ψάχνει να βρει ποια είναι αυτή η βαθιά ανάγκη, πίσω από αυτήν την έκφραση, Πώς και ξεκίνησε; Και τι την κρατά ζωντανή;
Πιστεύω ότι μπορούμε να ζήσουμε ολοκληρωτικά μόνο στο παρόν, στο εδώ και στο τώρα. Είναι το μόνο που έχουμε. Η ποίηση το παρέχει αυτό. Η στιγμή της δημιουργίας είναι μια μορφή διαλογισμού, νους και καρδιά γίνονται ένα. Τα συναισθήματα έρχονται και φεύγουν και μένεις μόνος σου με το χαρτί, να πολεμάς να βάλεις τις λέξεις σε σωστή σειρά. Να σε ενοχλεί μέχρι και η τελεία αν μπει σε λάθος θέση. Τελεία..χμ..Τέλος = ο σκοπός, η ολοκλήρωση.. Ίσως με μια έννοια αυτό να προσπαθώ να φροντίσω μέσω της ποίησης, να ολοκληρώσω ανολοκλήρωτα συναισθήματα που έρχονται και βιάζουν τη συνείδηση μου. Αυτά θα βρείτε στις γραμμές των ποιημάτων μου.
Τις σκέψεις της Έλενας, μπορείτε να τις διαβάσετε εδώ.