Χείλη γλυκά, χείλη αγαπημένα..

Χείλη γλυκά, χείλη αγαπημένα, γραμμές κι επιθυμίες ζωής,
χείλη τραγανά και ζουμερά, κεράσια του καλοκαιριού,
χείλη που γερνάτε, ωριμάζετε, αδειάζετε
αλλά γεμάτα αναμνήσεις, τη δροσιά δεν χάνετε..

Σαν το Αιγαίο θάστε πάντα γαλανά, μνήμες και θύμησες
ζωής που δεν τέλειωσε και δεν θα τελειώσει ποτέ.
Σαν την ελιά που όσα χρόνια και αν περάσουν,
ο καρπός της δίνει νοστιμιά που δεν υπάρχει αλλού στη φύση.

Μερικά χείλη όμως, όσο και να αλλάξουν, διατηρούν το μετείκασμα της νειότης, η μνήμη είναι πιο δυνατή απο το χρόνο, ποιός δεν θυμάται το πρώτο του φιλί;
Ποιός δεν θυμάται την αίσθηση δυό ψυχών που αγγίζονται ανακαλύπτοντας πόντο πόντο την Νέα Γή της ηδονής;

Τραγούδια χιλιάδες.. στίχοι επίσης..

Την πλήρη σκέψη, μπορείτε να την διαβάσετε εδώ.

Αφήστε μια απάντηση