Το πράσινο Φεγγάρι

Καθόμουν και έγραφα, έγραφα, έγραφα.
Οι σκέψεις μου χτυπούσαν στο πλητρολόγιο,
ραγδαία, σαν χοντρή καλοκαιρινή βροχή.

Γύρισα και κοίταξα δεξιά,
είδα το πράσινο φεγγάρι, πόσο όμορφο έδειχνε.

Συνέχισα, κάτω απο το βλέμμα του “τελειοποιητή” μου,
Οι σκέψεις απλωνόταν σαν βούτυρο σε ζεστό ψωμί,
άκουγα μουσική, καθόμουν γυμνός,
σε ένα σκαμπώ των 5 ευρώ απο το ΙΚΕΑ.
Η μέση μου πονούσε, αλλά δεν σταματούσα.

Ξανακοίταξα δεξιά,
το πράσινο φεγγάρι εκεί,
πηγή έμπνευσης, μια προσωπική μούσα.
-Οπως βολεύεται κανείς, σκέφτηκα.

Τα δάχτυλα είχαν μουδιάσει από τα πλήκτρα,
δεν μπορούσαν να προλάβουν το μυαλό,
που να προλάβεις να βάλεις τις σωστές λέξεις,
στη σωστή σειρά.
Ανακάθισα, άναψα τσιγάρο.

Δεν φορούσα γυαλιά,
όλα ήταν θολά εκτός από τις σκέψεις μου στην οθόνη,
πήρα μια ρουφηξιά, έβαλα τα γυαλιά και γύρισα ξανά δεξιά.

Το πράσινο φεγγάρι
ήταν το πράσινο λαμπάκι του υπολογιστή μου.

Αφήστε μια απάντηση